Okolica ta charakteryzuje się silnym, polodowcowym urzeźbieniem terenu i licznymi źródłami wypływającymi ze stoków pagórków. Dalej wody te toczą się do Zalewu Koszyckiego. Nazwa Zdrojowa Góra pojawia się w dokumentach już w latach czterdziestych XVII stulecia, jako nazwa wsi.
     W skład nadleśnictwa weszły lasy części Nadleśnictwa Państwowego Dobrzyca, część lasów miejskich Miasta Piła oraz lasy prywatne upaństwowione na mocy dekretu PKWN z 1944 roku. Zaraz po powstaniu teren nadleśnictwa podzielono na 9 leśnictw o następujących nazwach: Krępsko, Lachotka, Łubianka, Czapla, Zdrój, Koszyce, Dolaszewo, Zawada oraz Leśny Dworek. W owym czasie powierzchnia lasów nadleśnictwa wynosiła 4 966 hektarów. Pierwszym nadleśniczym został Genadiusz Woroniecki, powołany na stanowisko w dniu 12 listopada 1946 roku. Na siedzibę nadleśnictwa wyznaczono budynek znajdujący się na ulicy Wałeckiej w Pile, istniejący do dziś. 
     Kolejno stanowisko nadleśniczego zajmowali w latach:

• Genadiusz Woroniecki - od 12.11.1946 do 31.01.1966 roku
• Lech Kozaczko       - od 16.06.1966 do 31.12.1981 roku
• Adam Hromiak      - od 01.01.1982 do 31.08.1984 roku
• Janusz Ożga          - od 01.01.1985 do 15.10.1992 roku
• Mariusz Walachowski  - od 16.10.1992 do 07.07.2000 roku
• Karol Jazy          - od 01.08.2000 do 31.08.2002 roku
• Adam Standio          - od 01.09.2002 roku do chwili obecnej

       
     Był to bardzo trudny okres pracy dla leśników zarządzających lasami nadleśnictwa. Borykali się oni w tym czasie z dotkliwym brakiem pracowników, szczególnie fizycznych. W tym czasie odbudowywano Piłę po zniszczeniach wojennych. Cała energia i zasoby ludzkie były, co zrozumiałe, skierowane głównie na ten cel. Do prac leśnych zatrudniano głównie mieszkańców okolicznych miejscowości oraz robotników sezonowych i interwencyjnych. Dotkliwy był również brak środków transportu. Pracownicy nadleśnictwa poruszali się głównie zaprzęgami konnymi i rowerami. Samochody i motocykle były w tamtych czasach bardzo nieliczne. Przy brakach infrastruktury, szczególnie dróg, było to bardzo uciążliwe i znacząco wpływało na organizację pracy.
    W latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia podjęte zostały decyzje organizacyjne, które zadecydowały o obecnym kształcie i zasięgu nadleśnictwa.
    W 1972 roku do lasów Nadleśnictwa Zdrojowa Góra dołączono lasy Nadleśnictwa Skórka. Nadleśnictwo Skórka do 1968 roku nosiło nazwę „Dąbrowa Otoczysta". Nadleśnictwo to powstało w 1945 roku z lasów Nadleśnictwa Zelgniewo oraz lasów prywatnej własności, upaństwowionych po zakończeniu działań wojennych. Na siedzibę nadleśnictwa wyznaczono budynek w Skórce przy ul. Młyńskiej. Lasy Nadleśnictwa Dąbrowa Otoczysta miały powierzchnię 6 236 ha, które to podzielono na 9 leśnictw: Wrzosowo, Skrajne, Skórka, Dobrzyca, Płociczno, Brzegi, Zaciszów, Sosnowo oraz Brodna.
Pierwszym nadleśniczym został 15 lipca 1946 roku Józef Ważyński.
    Kolejno stanowisko nadleśniczego zajmowali w latach:

• Józef Ważyński     - od 15.02.1946 do maja  1950 roku
• Władysław Wszołek     - od 01.06.1950 do 30.09.1951 roku
• Antoni Stępień     - od 01.10.1951 do 30.11.1970 roku
• Henryk Garduła     - od 01.01.1971 do 31.12.1972 roku

     Głównym problemem, z którym zetknęli się leśnicy w owym czasie gospodarujący w lasach skórkowskich, była potrzeba zagospodarowania terenu po wielkim pożarze, który w lipcu 1946 roku spowodowały wojska radzieckie obozujące nad jeziorem Jeleniewskim. Pożar powstał na skutek nierozważnego pozostawienia płonącego ogniska przez żołnierzy i trwał kilka dni. W związku z tym, że nadleśnictwo nie miało możliwości przeciwstawienia się żywiołowi, spłonęło około 800 hektarów lasu, od jeziora Jeleniewskiego niemalże do samej miejscowości Skórka. Ogień został ugaszony przez deszcz. Zagospodarowanie tegoż pożarzyska było podstawowym zadaniem w tamtych latach i zajęło około 10 lat, aż do roku 1956.
    Nadleśnictwo Piła powstało 1 stycznia 1953 roku z lasów miejskich Miasta Piła, części lasów nadleśnictwa Biała oraz lasów prywatnych i majątkowych zajmując powierzchnię 6 225 hektarów. Pierwszym nadleśniczym został Antoni Borucki powołany na stanowisko 20 lutego 1952 roku, który wcześniej był zatrudniony w lasach komunalnych Miasta Piła.
    Kolejno stanowisko nadleśniczego zajmowali w latach:

• Antoni Borucki      - od 20.02.1952 do 31.10.1956 roku
• Tadeusz Kijowski     - od 01.11.1956 do 30.04.1962 roku
• Szczepan Wendland     - od 15.07.1962 do 30.10.1966 roku
• Stefan Lis         - od 01.11.1966 do 30.09.1967 roku
• Witold Rutkowski     - od 01.10.1967 do 31.10.1972 roku

Lasy nadleśnictwa należą do ubogich, z przeważającym udziałem siedlisk borowych. O wyjątkowości tych terenów decyduje aspekt historyczny. Znajdują się na nich liczne pochówki kurhanowe będące świadectwem po żyjących tutaj, prawdopodobnie na przełomie naszej ery, plemionach chowających swych zmarłych w taki właśnie sposób. Stanowiska kurhanowe zajmują znaczny obszar i są przedmiotem zainteresowania archeologów.
    W roku 1978, gdy utworzono Okręgowy Zarząd Lasów Państwowych w Pile, Nadleśnictwo Piła przestaje istnieć, a część jego lasów tj. Obręb Piła II zostaje przyłączony do Zdrojowej Góry.

Opracowała Maria Lewandowska